تجربیات مرکز ترک اعتیاد خصوصی رهپویان نشان می دهد که همه انسانها بخصوص معتادان به مواد مخدر و محرک تصور میکنند کوتاه ترین راه بهترین راه است (چون همگی عجول هستیم) در نتیجه به درستی و یا نادرستی آن تفکر نمیکنند. آن ها راهی را میروند که زودتر به خواسته هایشان برسند، لذا، مشقهایشان همیشه ناتمام و بی محتوا مانده و مجبورند دوباره بنویسند. در بحث اعتیاد نیز اکثر معتادان تحمل شرایط ترک اعتیاد خود را ندارند و همواره به راهی می اندیشند که آن ها را سریع تر به حس و حال و هوای خوب برساند حتی اگر این حس زودگذر باشد.
در مجموعه مقالاتی که برای دوستان از سوی کمپ ترک اعتیاد به مواد مخدر و محرک رهپویان آوای رهایی پیش بینی شده، در رابطه با مسائل و موارد مختلف بحث خواهیم نمود اما دلایلی موجود است که موضوعی به آن رسیدگی نمیکنیم. این دلایل عبارتند از:
به عبارتی، همه چیز اول مثل یک صفحه سفید است و ذره ذره تصویر پیدا میکند. پس اول باید فکر کرد. شاید لازم باشد چندین روز یک فرد مبتلا به بیماری اعتیاد تفکر نماید تا راه را پیدا کند یا حداقل به این باور برسد که مواد اعتیاد آور هیچ دردی را درمان نمیکند بلکه دردی است که بر روی بقیه دردها افزوده میشود.
تمامی کسانی که اعتیاد دارند هیچگاه فکر ترک را نمیکنند اما اگر بدانند که در ادامه راه ترک مواد چه زندگی زیبایی در انتظارشان است از هیچ کوششی دریغ نمیکنند. ترس از خماری، دوری از مواد مخدر، دوری از خانواده ، دلایلی است که یک فرد معتاد فکر ترک را نمیکند.
ولی لازم به ذکر است که هرکاری سختیهای خود را دارد و در زمینه ی ترک مواد مخدر باید گفت که سخت ترین حالت ممکن، فکر به ترک مواد مخدر است. پس در شرایطی باید به یک بیمار اعتیاد حق داد که بدون تفکر کارهایش را انجام دهد.