چرا افراد مبتلا به بیماری اعتیاد به سختی می توانند خود و دیگران را باور کنند؟

افراد معتاد باورهای ضعیفی از زندگی ومحیط پیرامون خود دارند. این مسئله باعث بروز مشکلاتی در زندگی روزمره افراد می شود، افراد مبتلا به بیماری اعتیاد اعتقاد به کسی که بتواند به آن ها کمک کند را ندارند و همیشه در یک تاریکی سفر می کنند و باور دارند که حتما باید یک اتفاق خارق العاده رخ دهد تا آن ها را از دام اعتیاد برهاند.

آن ها با باورهای اشتباهی در مورد معتاد شدن مثل همه مصرف می کنند، با مصرف تدریجی معتاد نمیشویم، مصرف کم باعث اعتیاد نمیشود، مصرف مواد فکر را باز میکند و مصرف مواد باعث خلاقیت میشود، اعتیاد خود را آغاز کرده اند. البته علاوه بر باورهایی غلط در مورد اعتیاد، طرز تفکر معتادان به مواد مخدر و محرک کمی به دور از واقعیت است. آن ها به طور معمول فکر می کنند کسی به آن ها توجه نمی کند، کسی قدر آن ها را نمی داند، آن ها جدی گرفته نمی شوند و ...

با رشد و پرورش این افکار سمی در فکر و ذهن یک معتاد بالقوه، کم کم انزوا و گوشه نشینی فرد شروع می شود و تنها همدم های او افراد معتاد دیگر هستند. به مرور زمان فکر می کنند که خانواده آن ها دشمن آن ها هستند و توهمات آن ها نسبت به جامعه و محیط به طور دائم از بین می رود.

اگر آن ها به آخر خط برسند و به کمپ ترک اعتیاد و یا کلینیک ترک اعتیاد بروند و قطع مصرف کنند، باور های آن ها هنوز هم همراه آن ها خواهد بود و فقط قطع مصرف فیزیکی صورت گرفته است. اما وقتی چند روز از سم زدایی میگذرد متوجه میشوند که اولین نفری که باید به آن ها کمک کند خودشان هستند و باور پیدا میکنند که آن اتفاق مهم رخ داده است و آنجاست که به دنبال موارد بزرگتر میگردند. در کمپ ترک اعتیاد با امکانات رهپویان آوای رهایی هدفها مورد بررسی قرار گرفته و راههای جدیدی برای تغییر افکار و مسیر زندگی در اختیار افراد قرار میگیرد.